Een kort verhaal over vriendelijkheid; Gestrand in Zuid-Korea

Een Kort Verhaal over Vriendelijkheid; Vluchten missen, botten breken, en tassen verliezen op Eerste Kerstdag

In Ierland zeggen ze dat slecht nieuws in drieën komt, nietwaar? Daar kan ik van getuigen. Maar in plaats van stil te staan bij wat er allemaal mis ging tijdens mijn winter in Korea (veel!) heb ik het geluk dat ik in plaats daarvan een Kort Verhaal over Vriendelijkheid kan vertellen. En hoe over mijn gebroken botten, mijn gemiste lichten, en mijn verloren tassen toonde me het goede in de wereld. En ik ben er heel dankbaar voor.

Lang voordat ik geld verdiende met bloggen, was ik leraar Engels in Azië. Een winter gaf ik Engelse les op een winterkamp in Zuid-Korea, en het was een hele rit geweest. Het kamp zelf duurde minder dan een maand vanwege een vroeg Chinees Nieuwjaar, dus je zou niet verwachten dat er te veel mis zou gaan in minder dan 30 dagen. Maar dan ben je geen idioot. Zoals ik.

Ontbrekende vluchten…..

Ik was blut. Zoals gewoonlijk. Engels onderwijzen in Thailand had me niet bepaald rijk gemaakt. Met $700 per maand had ik de tijd van mijn leven gehad door Thais te studeren en in Chiang Mai te wonen, maar nu mijn lescontract afliep, wilde ik de wereld rondreizen. Maar ik kon het me niet veroorloven. Ik had al mijn spaargeld uitgegeven, en het schamele beetje geld dat ik bij elkaar had gescharreld van het lesgeven in Thailand was op gegaan aan mijn reizen door Bangladesh, India en Nepal.

Opnieuw blut, was ik nu terug in Zuidoost Azië en had minder dan $500 op mijn naam staan. Ik moest een manier vinden om te reizen EN te werken. Zoals vaak het geval is, kende ik een man die een man kende. En gelukkig bood hij me een reddingslijn aan. Een contract van een maand om les te geven in een Engels kamp in Zuid-Korea. $2k. En alle onkosten gedekt. Gedaan! Het slechte nieuws was dat ik Kerstmis met vrienden zou missen. Ik moest er op kerstavond heen vliegen, kerstdag aankomen en de volgende dag beginnen werken.

Slechtste kerstdag van mijn leven

Ik vloog dus op eerste kerstdag naar het kamp. Ik offer mijn kerst op, maar ik had niet echt veel keus. En bovendien kon het leuk zijn. Ik was in Bangkok, dus het was ook maar een vlucht van 6 uur of zo. En hoe dan ook, ik kon hopelijk zelfs op tijd in Seoul, de bruisende hoofdstad van Zuid-Korea, zijn om nog een brutaal biertje naar binnen te werken voor de kerstdag eindigde.

Dat plan ging echter zo’n beetje het raam uit. Ik vloog van Bangkok naar Kuala Lumpur, Maleisië om de reis te beginnen. Air Asia. $50. En iets meer dan een uur vliegen. Daarna moest ik 4 uur wachten op mijn aansluiting van Kuala Lumpur naar Seoul (Incheon), Zuid-Korea. Dit was nog voor ik Priority Pass en luchthavenlounges kende, dus ik dacht dat ik in het vliegveld zou chillen en dat de tijd voorbij zou zijn voor ik er erg in had.

Tony Soprano

Ik vond mijn gate. En ik installeerde me op 6 meter van de gate van het vliegveld. Ik werd ingecheckt, en zat nu met de gate naar mijn rug. Het stopcontact stond in een rare hoek, dus de enige manier waarop ik bij het stopcontact kon, was met de gate op mijn rug. Ik nestelde me en begon aan mijn Sopranos marathon op mijn laptop. 4 uur = 4 afleveringen. Gemakkelijkste overplaatsing ooit!

Maar natuurlijk loopt de Maleise tijd een uur voor op de Thaise tijd. Maar noch ik, noch mijn laptop herkenden dat feit, dus de 4 uur die ik dacht te moeten doden waren er in werkelijkheid maar 3!

4 uur Sopranos kwamen en gingen voorbij. Ik bedacht dat ik beter even kon kijken hoe het met het boarden stond. Dus draaide ik me om om mijn vlucht tegemoet te gaan. Ik liep de 6 meter naar de gate. Maar de vlucht was al vertrokken!!!

Ik probeerde het personeel te vragen waarom ze mijn naam niet riepen! Ze zeiden dat ze al 45 minuten mijn naam op de tanoy aan het roepen waren. Verdomme!!! Ik had mijn koptelefoon in, en hoorde niets. Ik ben een idioot. Ik had minder dan $500 op mijn naam staan. Ik had letterlijk het geld niet om een nieuwe internationale vlucht te boeken. Wat moest ik doen? Mijn Korea-contract verliezen, vastzitten in Maleisië. Dit is een ramp.

Naar Maleisië ga ik

En daar begint de eerste etappe van mijn Korte Verhaal over Vriendelijkheid.

Een uitzonderlijk vriendelijke medewerker van Malaysian Air Asia kreeg medelijden met me. En rekende in zijn eentje af met het terugvinden van mijn tas, die uit het vliegtuig was gehaald. Hij leidde me daarna naar de Maleisische immigratie. Zorgde dat ik een stempel kreeg om het land binnen te komen. Hij liep me helemaal door de aankomsthal en daarna terug naar de andere kant van het vliegveld voor vertrek.

Hij sprak met het andere Air Asia personeel en legde mijn (stomme) situatie uit. In plaats van me een nieuwe vlucht te laten boeken, wat eerlijk zou zijn geweest, slaagde hij erin mijn vlucht voor de volgende dag te VERWISSELEN voor slechts $70 extra. Wat een redder in nood.

Dus hoewel dat betekende dat ik de volgende 18 uur (eerste kerstdag eurgh) op het vliegveld van Kuala Lumpur zou zitten, kon ik de volgende dag tenminste nog in Korea geraken. En nog steeds die baan daar krijgen!

Mijn Kerstmis was niet de beste, doorgebracht met het sponzen van gratis wifi van Mcdonalds in het vliegveld van Kuala Lumpur. Maar ik zal die man altijd dankbaar zijn dat hij me uit de brand hielp. Proost, maat.

Verloren tassen

Na de ergste kerst van mijn leven kwam eindelijk de vlucht. Deze keer haalde ik het. En ik vloog naar Korea.

De volgende stap was dat ik in Seoel aankwam en me een weg moest banen naar de stad waar mijn Engels kamp gehouden werd. Eenvoudig. Een bus van 2 uur van het vliegveld naar de ene stad. Dan nog eens 30 minuten of zo in een bus naar de volgende.

Ik nam de eerste bus, zonder problemen. 2 uur later sprong ik op de volgende bus. 15 minuten in die reis besefte ik dat ik mijn rugzak niet bij me had!

Ik had hem in de eerste verrekte bus laten liggen! Aaaagh! Op dit punt in mijn leven bezat ik niets behalve die rugzak en zijn inhoud. Mijn laptop, paspoorten, alle kleren die ik in de wereld bezat. Het waren mijn hele wereldbezittingen. Ook was ik in december van warm Zuidoost-Azië naar ijskoud Zuid-Korea gevlogen. Ik had dus ook geen warme kleren.

Hete opvliegers in de bus. Ik moest iets bedenken. Zittend, gestrest denkend aan het feit dat mijn hele leven in mijn rugzak zat, probeerde ik een plan te bedenken. Ik besloot in de bus te blijven tot de volgende bestemming. En toen ik daar aankwam veroorzaakte ik een hele scène. Proberen mensen te vinden die Engels spraken was een totale mislukking. Dus hield het in dat ik als een bezetene ronddanste terwijl ik deed alsof ik een denkbeeldige rugzak droeg en dan verbaasd deed gevolgd door verontrust. Ik denk dat de ontredderde charades wel werkten.

De vriendelijkheid van vreemden.

Mijn Kort Verhaal over Vriendelijkheid zet dan een tandje bij. Een oude Koreaanse vrouw strompelde naar me toe en overhandigde me haar mobieltje.

Enigszins verward vroeg ik schuchter ‘ehh, hallo?’. Een dame, die Engels sprak, begon me te vragen wat er aan de hand was. Het bleek dat de oude dame me zag worstelen en dus besloot dat ze kon helpen door haar nichtje in Zwitserland te bellen omdat die Engels kon spreken.

We vertaalden mijn problemen met de vermiste tas via het meisje aan de telefoon en het personeel op het busstation. Ze waren zo vriendelijk voor me. Ik ging op het station zitten terwijl het personeel zich bezighield met telefoontjes en radio’s.

20 stressvolle minuten later krijg ik opnieuw de telefoon in handen. Het meisje vertelde me dat het buspersoneel in de laatste stad mijn verloren tas had gelokaliseerd, en dat ze hem terugbrachten naar het busstation in de laatste stad. Wauw.

Een ritje meepikken

Ik vroeg meteen of ik een buskaartje kon kopen voor de volgende bus naar de laatste stad waar ik was. Maar ze wilden me dat niet verkopen. Na nog wat verwarring en hun weigering me een kaartje te kopen, was ik behoorlijk beduusd. Dat was tot de oude dame me bij de hand pakt en me naar buiten begeleidt.

Ze bracht me naar haar auto, sprong erin en reed me de hele 2 uur terug naar de andere stad. Tijdens onze lange reis sprak ze geen woord Engels, en ik nul Koreaans. Ze had echter zo’n warme energie. En die 2 uur lang probeerde ze me te kalmeren over mijn verloren tas. Lachend. Knikkend. Eenmaal bij het busstation aangekomen, ging de lieftallige dame achter het personeel daar aan en vond mijn tas voor me. Ik had haar wel kunnen zoenen!

Nog voor ik de kans had een nieuw buskaartje te kopen, greep ze me bij de arm en sprongen we weer in haar auto. Niet alleen ging ze toen verder met de 2 uur TERUG te rijden naar de plaats waar ik haar ontmoette. Maar verder dan dat, en verder naar de campus waar ik les zou geven. Tot aan de voordeur van mijn onderkomen. Mijn vreselijke kerst was zojuist veranderd in een prachtige herinnering. Wat een superster. Dat is nu Een echt Kort Verhaal over Vriendelijkheid.

Ziekenhuis in Zuid-Korea

Eindelijk, na gemiste vluchten en verloren koffers, gaf ik les op mijn Engels Kamp en alles was in orde, een soort van. De kinderen waren geweldig, het personeel nog meer. Maar er was net genoeg tijd om nog een laatste ding mis te laten gaan. Dag 2 van het kamp.

Pronken met mijn Beckham-achtige voetbaltalenten (lees: pronken voor 10-jarige Koreaanse kinderen) rende ik een heuvel af en face-plantte in het bevroren Koreaanse gras. Een elegante zet.

Op weg naar beneden slaagde ik erin mijn (eerder gebroken knie) te verdraaien en over te gaan op mijn voet en enkel. Ik hoorde een knak. Na veel aandacht en een nogal dom gevoel werd ik naar het ultra-efficiënte Koreaanse ziekenhuis in de stad gesleept en binnen 2 uur had ik de verpleegster gezien, de röntgentechnicus, 2 röntgenfoto’s laten beoordelen en de dokter twee keer gezien.

Haarlijnbreuken

Ik had een haarlijnfractuur in 2 van mijn middenvoetsbeentjes en verstuikte de pezen in mijn voet en verdraaide mijn knie. Omdat ik blut was, had ik toen nog geen reisverzekering. Maar het personeel van mijn Engelse kamp ging tegen al hun contractuele verzekeringswetten in en betaalde gewoon al mijn behandelingen voor me. Dat hoorde niet bij mijn contract. En God weet wat er gebeurd zou zijn als ze dat niet gedaan hadden. Van daaruit reden ze me elke dag naar de les tot ik weer genoeg kon lopen met krukken. Weer een stel supersterren.

De dokter spande me dus in een spalk-brace voor mijn voet en ik kreeg te horen dat ik veel geluk had dat de botten niet ernstiger gebarsten waren, en dat ik 2 weken rust moest houden.

Terug naar het reizen naar elk land ter wereld

Rust nemen van mijn verwondingen was onmogelijk. Ik was op reis naar elk land in de wereld! Met mijn pas verdiende $2k of zo die een hele In mijn zak brandde, vloog ik rechtstreeks naar Peking. Van daar nam ik een bus naar Noord Oost China. Hier zou ik van Dalian overstappen op Dandong, aan de Noord-Koreaanse grens, vooruitlopend op mijn reis naar Noord-Korea als toerist.

Pech komt in drieën zeggen ze. Tenminste, dat zeggen de Ieren. Dus met mijn gemiste vlucht, mijn zoekgeraakte koffers en mijn gebroken voet ben ik nu zeker helemaal goed? Hoewel ik daar om heel eerlijk te zijn niet in geloof.

Dit waren 3 moeilijke situaties, maar ze stelden me allemaal in staat de schoonheid van reizen en werken in nieuwe landen te waarderen. Wat voor mij de meest stressvolle reis denkbaar had kunnen zijn, veranderde in een kort verhaal over vriendelijkheid. En weet je, dat is vaak het geval. Ze herinnerden me aan de goedheid in mensen (en leerden me ook om nooit meer in de war te raken met tijdzones). Wat een rit.